عمرا یه لامبورگینی شتاب و ترمز یه بحری رو داشته باشه ، اگر هم مثل بادخورکها تغییر مسیر ناگهانی بده که فاتحه صاحابش خونده اس
- فارغ از تنظیمات دقیق برای فیکس کردن پرندگان در پرواز ، ثبت تصاویر از پرواز پرندگان سریع یا پرندگانی که تغییر جهت های ناگهانی دارند ، مشکل است .
به نظرم دلیل اصلی این مساله بیش از آنکه مشکل فوکوس دوربین و لنز باشه، گم شدن پرنده در کادره و حین استفاده از لنزها (یا فواصل کانونی کوتاهتر) ، این مشکل تا حدودی کم می شود . حین استفاده ازلنز 400 میلی متر، شما زاوایه دید کمتری دارید و سوژه را به راحتی گم می کنید اما چنانچه فاصله کانونی را تا 300 و یا 250 کم کنید، درصد گم کردن سوژه در کادر کم می شود.
- تهیه عکسهای دسته جمعی از پرواز پرندگان ، راه دیگری است و هر چه که باشد، عکس چند تایی از پرندگان واضح خواهد بود.
- آشنایی با الگوی پرواز پرندگان ، علاوه بر اینکه می تواند کلید خوبی در شناسایی گونه باشد، باعث تعقیب بهتر و دقیق تر آنها برای عکاس می شود. همه پرندگان به یک شکل پرواز نمی کنند هر چند اغلب آنها خط سیر مستقیم و ریتمیکی دارند ، اما بعضی پرندگان با بالهای گسترده در آسمان چرخ می خورند ، برخی ها پرواز موجداری دارند ، بعضی ها الگوی پروازی مشخصی ندارند و ویراژ می دهند و ....
- بعضی از حالات برخاستن و پرواز پرندگان به نحوی است که زمان لازم برای ثبت عکسهای خوب را برای عکاس فراهم می کند. مثل : درجا بال زنی ، سرخوردن در هوا ، دور زدن با بالهای باز ، دویدن روی آب و تقلای قبل از پرواز ، پرشهای دوران جفت یابی و ...
اگر روی محل فرود ، لانه پرنده و مسیر پرواز پرنده دقت کنید ، یک ثانیه (یا کمتر) پس از برخاستن و قبل از نشستن پرنده می توانید عکسهای خوبی تهیه بفرمائید.
- برای تمرین، تعقیب پرندگانی که سرعت کمتر یا چثه بزرگتر و یا مسیر پرواز مشخص تری دارند خیلی مفیده . عقابها ، سارگپه ها و کبوترها سوژه های خوبی برای تمرین هستند. پس از کسب مهارت لازم روی سوژه های کوچکتر مثل کاکایی ها و آبچلیک ها و .... تمرین کنید و ....
توی خونه هم با همکاری بچه ها می تونید از نور متحرک لیزر تابانده شده روی دیوار استفاده کنید
- برای دارندگان دوربین و لنز تله تا 4 کیلوگرم که فرم عکاسی شان روی دست است، یه اشتباه رایج در تعقیب سوژه ها دست کشیدن سریع از تعقیب سوژه است، یا تغییر زاویه دستها ، آرنج و مچ دست ، که به تبع آن سوژه به راحتی از کادر در می رود و تخمین و بازگشت به حالتی قبلی (صرفنظر از زمان از دست رفته) به راحتی مقدور نیست.
برای پایداری بیشتر ، فرض کنید پاهایتان (یا پائین تنه در حالت نشسته) به زمین چسبیده و دستهایتان به سینه تان و در این حالت از انعطاف مهره های کمر و تغییر زاوایای کل بالا تنه استفاده کنید. در این حالت مهره های کمر مثل سر سه پایه ویمبرلی ! عمل می کند و با ثبات بهتر، مدت طولانی تری می توانید بدون احساس خستگی عکاسی کنید.
چنانچه مسیر پرواز پرنده مستقیم و رو به نور مطلوب باشد و انحنای مهره های کمر به طرفین کم باشد ، زاویه این تغییر جهت را با چرخش روی پاشنه پا (در حالیکه پنچه پا مماس با زمین کشیده می شود) بیشتر کنید.
- یک روش دیگر استفاده از سه پایه و عکاسی در زاویه و مسیر از پیش تعیین شده ی ثابتی است که طبق مشاهدات خود به دست آورده اید ، با قفل کردن دقیق فوکوس ، کمی قبل از وارد شدن پرنده در کادر ، شاتر را به صورت رگباری بچکانید.
- در شرایط نوری بد و یا حین عکاسی از سوژه های کم کنتراست ، اگر لنزتان گیج می زند ،با تخمین فاصله به صورت دستی فوکوس کنید.
علیرغم اینکه صحبت کردن و نوشتن و بیان سلایق و تجربیات در این خصوص ساده است اما در عالم عمل به این سادگیها نیست. حرف ثانیه ها و کسری از ثانیه هاست ... اگر پرنده ای به تورمان بخورد و اگر کارت حافظه همراهمان باشد