روز دوازدهم دی ماه نود و سه یه سفر به فریدونکنار داشتیم تا شاید بتونیم درنای سیبری رو ببینیم. سفر پر از پرنده ای بود. اگرت های زیبا در کنار حواصیل ها، تلیله های کوچک و گریزپا در کنار فلاروپ و پی پت ها! و ...سر و صدای قوها و کاکایی ها همگی حس خوب زندگی و طبیعت را در کنار هم به ارمغان آورده بودند، شاید حس آزادی را می شد از درون آنها نفس کشید، اما آنسوی دیگر، تورهایی که منتظر بودند که خورشید هرچه سریع تر خود را پشت درختان پنهان کند، می درخشید. شاید حضور تورها با حضور خورشید جور در نمی آمد یا شاید خورشید نمی دانست که وقتی می رود قتلگاه اینجا تازه جان می گیرد، صدای چکمه ها با صدای پرندگانی که دیگر اثری از حسِ آزادی در آنها نیست گره خورده بود. عقاب تالابی مانند دلیجه نر جیغ می کشید. شاید جای جغد تالابی آنجا خالی بود که برای آنها مرثیه سر دهد. خورشید که صبح گاه از پشت درختان شرقی قد می کشد، در آب تالاب اما نمی توان تشخیص داد که کدام نور خورشید و کدام خون کدام پرنده است که جاریست...اینجا فریدونکنار است.
0 پاسخ ها
7142 مشاهده